domingo, 29 de noviembre de 2015

Meañeses polo mundo (IX)
 Manu Crespo Otero
Meañés en Bruxelas, cidade en alterta antiterrorista máxima

Manu Creso no Parque do Cincuentenario,
ao lado da estación Schumann
Recurrrimos nesta ocasión a un dos nosos "Meañeses polo mundo" para coñecer dun tema de actualidade. Bruxelas convertíuse nestos días epicentro da loita antiterrorista contra o yihadismso islámico. Desde o pasado sábado a capital belga elevou o seu estado de alerta ao nivel 4, o máximo que contempla Bélxica ante o risco de sofrir un ataque terrorista inminente na súa capital. En Bruxselas vive Manu Crespo Otero, un meañés de 38 años que leva sete traballando aí. Fixoo antes na Representación Permañeente de España ante a Unión Europea, dependente do Ministerio de Asuntos Exteriores, e hoxe faino na propia Comisión Europea. Desde a capital belga o noso protagonistsa contábanos o pasadoo martes a súas impresións e como estaba a vivir a xente estas horas inquietantes. Súas son tamen as fotos que ilustras esta entrevista.



“A ALERTA VÍVESE CON INQUIETUDE E CON RABIA  POR NON PODER DISFRUTAR ESTOS DÍAS DA CIDADE”

Cómo se está levando o nivel máximo de alerta terrorista estos días en Bruxelas?
Con inquietude, con preocupación lóxica, e tamén con rabia porque Bruxelas é unha cidade con moita vida cultural: teatros, concertos, cines… e ves que non podes disfrutar diso. Por outra parte lévalo con resignación porque estás máis na casa, sabendo ademáis que son uns días e que en principio a partir de mañán mércores [polo mércores 25 para o lector], reabran o metro, os colexios e agárdase que todo empece a voltar pouco a pouco á normalidade.
Cómo se traduce ese nivel de alerta 4 na rúa?
Os colexios non abriron, tampouco as garderías nin os museos, non funciona o metro nin o pre-metro que é como chaman aquí a unha especie de tranvías que circulan nalgúns tramos de forma subterránea. Polo demáis o transporte urbano de superficie si funciona con normalidade, agás unhas pouccas líñas que teñen algún tipo de restrición. Pero tamén hai empresas que pecharon as portas estos días, as que podían optaron polo tele traballo, en parte foi tamén para facilitar aos pais o coidado dos nenos que non poden ir ao colexio. Pero o que si se percibe é moito menos tráfico na cidade.


Camiión millitar frente ao edificio Chalemagne, unha estampa 
habitual estos días en Bruxelasadir leyenda
Nótase moito o baixón nos lugares de ocio?
Si que se nota. El pasado venres eu aínda fun a un concerto, pero o sábado, cando se decretou a alerta 4, suspendéronse moitos, pecharon os cines, os restaurantes e bares tiñan moita menos clientela, si que se vía bastante menos xente pola rúa.
Hai recomendacións para non saír da casa?
Si, recoméndaserse non saír ou saír o indispensable. Pero bueno, limitas un pouco os hábitos, non está todo o mundo metido na casa, nin moito menos.
Ti estas indo a traballar ao edificio da Comisión como de costume?
Sí, só que teño que facelo a pe ao non haber metro. Vivo na comuna Etterbeek, que aquí unha comuna son divisións administrativas da cidade, e estou a 10 minutos en metro do centro. Ao non poder collelo teño que desprazarme a pe… é unha camiñata duns 25 minutos. Na rúa, sobre todo nas neurálxicas, si se nota moita presencia policial e incluso militar, axentes e soldados con metralleta en ristre, camións militares... Pero unha vez no edificio da Comisión todo é a seguridade habitual, é máis, mentras Bruxelas está en alerta 4 que é a máxima, curiosamente no edificio da Comisión no que eu traballo estamos en alerta 3.
Sufriste controis durante o seu percorrido ao traballo?
Non, só ves moita presencia policial, nada máis. As informacións son un tanto contradictorias, por unha parte fálase de risco de atentado inminente, pero por otra ata agora nos operativos realizados polos corpos de seguridade non se atoparon armas, nin arsenales, os detidos que houbo acabaron siendo postos en libertade… É unha situación de calma tensa.

O noso protagonista facendo sendeirimso preto de Bruxelas
Como é esa comuna de Molenbeek que parece o epicentro da preocupación policial?
Precisamente fai uns días pasaba por ela en bicicleta cuns amigos cando viñamos de traballar nunha pequena horta que nos axenciamos nas afóras de Bruxelas nunha parcela en réxime de aluguer, e na que prantamos tomates, nabicol e cousas así para disfrutar do campo. Molenbeek é unha comuna distinta ao resto, por canto nas comunas de Bruxelas viven mezcladas xentes de todas as razas e culturas, pero Molenbeek é unha comuna maioritaria de magrebís.
Sentes y sentiches medo pola situación que se vive aí nestos días? Chegaches a mudar os teus hábitos?
Medo non. Home! Si vas con algo máis de atención, limitas un tanto as saídas… Pero non podes ir pola rúa mirando con recelo a toda a xente coa que te cruzas, máxime en Bruselas, porque aquí todo son congoleses, magrebís, turcos, italianos, portugueses… Incluso nos cuerpos de seguridade hai magrebís. Cando te metes no metro ou nunha rúa comercial, ao pouco escoitas falar en seis ou sete idiomas, Bruselas é unha cidade así de ecléctica e cosmopolita.
Tiñas previsto acudir a presenciar o partido de fútbol entre España e Bélxica?
Non, ese día ía estar en casa duns amigos. O de suspendelo sorprendeu a moitos. Aquí díxose que non había suficiente policía ou forza militar para focalizala nun evento deportivo como ese, que era ademáis de carácter amistoso, deixando desprotexidos outros lugares ou outros operativos. Creo que a prensa española deulle moito bombo a todo isto, aquí no se falou tanto do asunto.

Manu Crespo na Cerdeña
Non está preocupada a túa familia en Meaño estos días?
Lóxicamente si o están un pouco. Eu dígolles en broma “vos tranquilos que xa tremo eu”, pero non sei se eso os tranquiliza.
Ante esta situación: nota que se alza estos días no plano político algunha voz da estrema derecha contra musulmáns e magrebís?
Non, Bruxelas é unha ciudade moi pactista no político, hai moita pluralidade e é difícil que se den maiorías absolutas. Nno se oen voces da estrema dereita, pode que noutras otras zonas de Bélxica si, pero en Bruselas non, ésta é a cidad da unión, pero tambén da diversidade. E eu son dos que pensa que nesta situación os magrebís e, por extensión os musulmáns, tamén son víctimas de todo o que está sucedendo.
Situacións así fanche pensar en regresar?
Non, para nada, de momento estou moi contento aquí. Ademáis Bruxelas é unha cidade marbillosa para vivir, cunha gran vida cultural, espectáculos, concertos... telo todo. Por iso che da rabia que acontecementos como os destos días che fagan perder o poder disfrutar da cidade.



sábado, 21 de noviembre de 2015

LA MODISTA DE PADRENDA CUMPLE LOS100 AÑOS

Elvira Castro en su casa de Padrenda
La abuela de la localidad meañesa de Padrenda, Elvira Castro Castro, cumplía este pasado viernes los 100 años de vida, aunque será el domingo 22 cuando los celebre, rodeada de algo más de medio centenar de familiares, con un almuerzo que se servirá en los salones de las bodegas Lagar de Pintos. Toda una vida, ya centenaria, en su Padrenda natal donde nacía un 20 de noviembre del año 1915 en tiempos en que el conde de Romanones presidía el gobierno durante el reinado de Alfonso XIII.
En una sala de estar que da a la fachada de su vivienda Elvira Castro mata su tiempo con la televisión. Cuando llamamos, es ella misma quien se incorpora con parsimonia de su sofá y nos abre la puerta. Enseguida comprobamos que, pese de algunos achaques propios de la edad, aún conserva su lucidez que le permite referir muchos de sus mejores recuerdos. “Toda la vida fui modista -rememora-, tenía muy buenas clientas de Cambados, Vilalonga, O Grove… Tanto que a veces trabajaba de noche, o madrugaba mucho para cumplir con los encargos. Tenía un taller de costura en mi casa de Baiuca en el que llegaron a trabajar 14 chicas”. Recuerda como a inicios de los 60 se desplazaba hasta Vigo en moto con su marido para comprar telas: “él tuvo el primer automóvil que hubo en Padrenda -explica- y sacó la licencia de taxi, pero antes de eso íbamos a Vigo en motocicleta. Compraba las telas en una tienda de la calle Príncipe que se llamaba Tejidos Bravo, y luego me las enviaban en autobús a una conservera que había mismo junto al puente de Cambados”.
Cuando se le pregunta sobre a qué momento del pasado no querría volver refiere la Guerra Civil. De hecho recuerda como el que luego fue su marido, Antonio García, fue apresado por sindicalista estudiantil “y lo enviaron preso con sus hermanos al lazareto de la isla de San Simón, donde pasó algunos años y a dónde íbamos a verlos”. Ello truncó su carrera de profesor que, vetado por el régimen, no pudo acabar de cursar. “Pese a todo en nuestra casa siempre hubo pan -refiere-, porque mis tías, y alguna vez mi madre, iban a vender harina a O Grove, y por eso no pasamos penurias. Pero mucho pan tengo repartido entre las chicas que trabajaban en el taller porque en aquellos años se pasaba un hambre negra”.

Elvira Castro y su hija Eugenia Garcia
El secreto
Sobre el secreto de su longevidad asevera: “no tengo ninguno, como no sea el cariño con el que me trataron, primero mi marido Antonio y luego mi hija Eugenia y mi yerno Edmundo, porque han sido y son muy buenos conmigo”. A la hora de sentarse a la mesa reconoce que “como de todo, pero me gusta sobre todo el pescado menudo, y lo que más las xoubas fritas, siempre con patatas”. Y, eso sí, “un vasito de vino tinto caíño de casa en cada comida que no falte”. “Recuerdo -añade- que hace años un médico de Santiago me prohibía el vino, pero cuando mi marido le dijo que lo que tomaba era tinto caíño de casa, el médico dijo: ¡Ah! De ese el que quiera… ¡Y mira si le hice caso!”.
Su día a día transcurre con la placidez de quien lo ha vivido casi todo. “Me levanto tarde -refiere-, no antes de las 12, porque ya madrugué mucho cuando trabajaba, y por la noche me acuesto a las 9, justo después de ver Pasapalabra”, en referencia el famoso concurso televisivo.

Otra imagen de nuestra prtagonista
Conserva su dentadura
En cuanto a la salud se toma sus pastillas para el corazón “pero de lo primero de fui padeciendo fue de la vista, tanto que de un ojo apenas veo nada”. Eso sí, sorprende que mantiene su propia dentadura y en excelentes condiciones para su edad, “bueno -precisa- me falta un diente delante, pensaba en ir al dentista pero creo que ahora ya no me sale rentable ponérmelo” apunta con sorna. Su hija Eugenia García nos refiere que lo perdió en un percance el día Nochevieja del pasado año “en que casi se nos muere atragantada en la mesa con una piel de pollo, y en la maniobra para evitarlo perdió el diente” “Si no es por mi yerno (es médico) no lo cuento” apunta nuestra protagonista.
Precisamente la merma de visión le hizo dejar la costura en torno a los 65 años, así como la lectura de Faro de Vigo, periódico al que era asidua puesto que su marido llevaba suscrito toda una vida, tradición que ahora mantiene su hija Eugenia. Aun así la pasión por confeccionarse su ropa continuó algunos años “en que todavía seguí con la calceta, de hecho esta chaqueta -nos muestra la que se trae puesta- tiene ya sus años, y me la hice yo misma”.
Elvira Castro apababa el domingo las velas de su centenario. Pero antes, el viernes, día propio de su cumpleaños, recibía en su propio domicilio la visita de la alcaldesa de Meaño, Lourdes Ucha que, acompañada por los ediles Milagros Pérez y Rubén Casal, la felicitaron y le hicieron entrega de una placa conmemorativa más un ramo de flores por su siglo de vida, un gesto para reconocer a la que siempre ha sido “la modista de Padrenda”. 


sábado, 14 de noviembre de 2015

MEAÑO CONTRA A VIOLENCIA DE XÉNERO


Polo Ventanuco contra violencia de xénero
Meaño súmase aos actos do Día Contra a Violencia de Xénero que se celebra o 25 de novembro. E desde o noso particular Ventanuco facémonos eco deles porque a causa meréceo. Empezan ese mesmo mércores día 25, pola mañán cunha charla no IES de Meaño por parte dunha abogada que sidertará sobre cuestións relacionadas con esta lacra social, e pola noite ás 20 horas, con outra, esta no Centro Social de Dena, protagonizada por unha axente de policía nacional membro da UMUME (Unidades de Muller e Menores), que abordará a cuestión desde a perspectiva dos corpos de seguridade do Estado.
O xoves 26 quenda para os máis pequenos porque a biblioteca municipal acollerá entre 18 e 19,30 un "Contacontos de Outono Pola Igualdade", e pola noita para os maiores cunha sesión de ioga-pilates solidaria entre 21 e 23 horas. Será na Casa de Cultura de Meaño, e a única condición para particpar é aportar un quilo de alimentos non perecedeiros que se destiñarán ao banco de alimentos municipal para familias en risco de exclusión social.

Stop á violencia ciontra a muller
O venres 27 a Praa da Feira acollerá desde as 17 horas unha xornada de xogos pola igualdade, e pola noite, desde as 20 horas, un magosto popular.
Os actos rematarán o domingo 29 cunha “Andaina Contra a Violencia de Xénero” en horario de mañán, marcha dirixida ás mulleres del concello e que percorrerá las sete localidades do que conforman o municipio, nun xesto que reivindica a “non violencia contra a muller". Ao seu termo está previsto un xantar de confraternidade entre mulleres que se celebrará nun restaurante de Dena. As interesadas participal nél deberán inscribirse no concello de Meaño. E logo, pola tarde, unha representación teatral no Centro Social de Dena baixo el título “Somos iguais”, trala cal darase lectura a un manifesto contra a violencia de xénero. Participa.



sábado, 7 de noviembre de 2015

Hemeroteca, 1997
Abrimos o noso particular Ventanuco nesta ocasión, a través da sección de hemeroteca, un pouco máis alá de Meaño, en concreto ata a localidade veciña de Vilalonga, e traemos ata aquí o texto orixinal dunha reportaxe de autoría propia, publicada en FARO DE VIGO con data 4 de abril de 1997 con motivo do 50 aniversario do Vilalonga C.F.

EL VILALONGA CUMPLE 50 AÑOS DE HISTORIA

El cura Antonio Casal bendice el campo de San Pedro el 27 de mayo de 1954,
en presencia del alcalde Leopldo González y el delegado sndical Manuel Jabois
El Vilalonga C.F., uno de los clubes míticos de las Rías Baixas, cumple en este año el cincuenta aniversario de su fundación. Con tal motivo la directiva viene trabajando ya en la organización de los actos de estas bodas de oro, actos que comenzarán el 29 de junio, fecha justa de este histórico cumpleaños.
Desde la dirección del club que preside Epifanio Piedras se estudia la posibilidad de contar para entonces con la presencia de un equipo de la primera división española más otro de la primera portuguesa en el campo de San Pedro para comemorar las bodas de oro del Vilalonga. Pero además un grupo de cinco personas, coordinado por Victoriano Otero Iglesias, trabaja desde hace un tiempo en la recopilación de datos para editar un libro sobre la historia del club. Unos de la historia oral, aportados por los directivos vivos, otros de las hemerotecas -el grupo trabaja estos días en la de Meaño-y un tercer bloque que es se recuperar la historia gráfica. En estos momentos se han conseguido ya identificar y catalogar 280 fotografías de diversos momentos de la historia del club. Se trabaja con rigor para un libro que tendrá  alrededor 400 páginas, del que se piensa editar 1.000 ejemplares y para el que se cuenta con un presupuesto de más de tres millones de pesetas.

Equipo del Vilalonga ue se proclamó campeón de la Rías Baixas en 1955

El día de San Pedro de 1947
El Vilalonga se funda como club el 29 de junio de 1947. A esa fecha, día de San Pedro, corresponde precisamente el primer partido del equipo, un amistoso en Vilalonga con motivo de las fiestas patronales, en el que se impone al Anduriña por 6-0. Los comienzos fueron realmente eufóricos, ya que poco después, en su segundo partido celebrado con motivo de la fiesta del Sacramento, el Vilalonta vence con autoridad a uno de los grandes de la comarca entonces, el Sisán, por el contundente 7-0. De esto hace ahora 50 años.
El equipo nació con el nombre de Real Club Vilalonga, hecho que se debe, según Victoriano Otero, a que el club se inspiraba por entonces en la referencia más cercana, el Real Club Celta de Vigo.  “Incluso o escudo do Vilalonga -precisa- procede dunha mistura entre o do Celta e a cruz de Santiago, e tamén a indumentaria, con camiseta celeste e pantalón branco imita á do Celta, porque este equipo era daquela a referencia para moitos outros das Rías Baixas”. La denominación de Real Club se mantuvo hasta principios de los años 70, en que aparecieron problemas de legalidad por usar el término “Real”, por lo que se adoptó entonces el “Club de Fútbol”.

Escudo do Vilalonga C.F.
El primer presidente fue Manuel Pita Soto, si bien el alma mater del alumbramiento y primeros años fue el directivo Servando Alfonso Fernández, auxiliado por un secretario ejemplar en su labor como fue Manuel Caneda Chan. Victoriano Otero señala que “este segredario levaba uns libros con tal detalle que anotaba ata o mínimo gasto”. “Así -continúa-, por exemplo, aparece detallada a referencia dun gasto por enviar unha carta ao Comité de Vilagarcía onde reza: 1,50 pesetas al condcuctor del Marino, por sellar y entregar una carta del clube en Vilagarcía; y se desglosaba a continuación el concepto: 1 peseta para la ‘chiquita’ y 50 céntimos para el franqueo”.
Y es que las anécdotas curiosas abundan en aquellos primeros libros de Manuel Caneda. Victoriano Otero recuerda otras. “Precisamente un tío de Servando Alfonso estaba por aquela na Arxentina. E unha sobriña dese home chegou a organizor unha rifa na Casa de Galicia en Bos Aires en pro do Vilalonga”. “Cos cartos que obtiveron -continúa- mercaron un equipo de roupa que era o do San Lorenzo de Almagro -cores blaugranas- en mandáronno como regalo para Vilalonga. A directiva decidíu entonces mercar dúas botellas de coñac, se coñece que era das cousas máis ansiadas daquela en Arxentina, que enviaron a Bos Aires como mostra de agradecemento”.
El primer campo del Vilalonga estaba situado donde hoy se encuentra el recinto de fiestas, anexo al ahora campo de San Pedro. Los terrenos del actual se adquieren en 1953 por una cantidad de 34.500 pesetas. Todos  los vecinos se comprometen para la construcción de este campo después de su jornada laboral y de forma totalmente altruista. El campo se inaugura el 27 de mayo de 1954 con la presencia del alcalde de Sanxenxo, Don Leopoldo González. La imagen del de ahora, con gradas y césped natural, data de cuando el equipo asciende a Tercera Regional, el 28 de agosto de 1989.

Los jugadores Ginés y Logito en 1955
Entrenadores y presidentes
Hablar de la dilatada trayectoria de entrenadores y presidentes a lo largo de estos 50 años de historia es tarea ardua y extensa. Pero sin duda uno de los entrenadores importantes fue Ginés, quien dirigió al equipo mediados de los años 50. “Era un jugador de Palencia fichado en su día por el Celta y cedido posteriormente al Pontevedra”, explica Vitoriano Otero. Al finalizar la liga profesional comenzaba la de las Rías Baixas, y Ginés se vino al Vilalonga de entonces, ejerciendo de entrenador y jugador, y reforzó el plantel con algunos compañeros del Pontevedra. Aquel equipo del R. C. Vilalonga se proclamó campeón de las Rías Baixas en ese año 1955.
En el apartado de los presidentes, sin duda, Epifanio Campo fue el más relevante. Actuó como uno de los mecenas de la entidad desde que asumió la dirección el club en 1984. Y con él en la presidencia el equipo asciende Primera Regional en la temporada 87-88.
El otro gran protagonista del club fueron los vecinos de la localidad y la masa social. Fue gracias a ellos el Vilalonga cuenta hoy con unas instalaciones que son propiedad de la entidad, algo nada habitual en nuestro entorno. Instalaciones de calidad, con un césped envidiable, y admiradas hoy por todo el mundo del fútbol.

Títulos
Cincuenta años dan también para muchos títulos en un club como el Vilalonga. Entre ellos cabe destacar que el equipo se queda campeón de las Rías Baixas en los años 1955 y 1964. Además se proclama vencedor en dos “trofeos relámpagos”, que así se denominaba aquellos que jugaban los dos primeros clasificados del grupo norte y sur de las Rías Baixas en una villa importante que hacía las veces de sede. En concreto, el Vilalonga venció en los de Cambados (1964), y Cangas (1967).
En la temporada 78-79 el equipo gana el Campeonato de Galicia de Aficionados, lo que le da derecho a participar en el de España. En éste elimina entre otros al filial de Sporting de Gijón -con un entonces joven Ablanedo en la portería- y logra llegar a cuartos de final, eliminatoria ésta en la que cae ante el Cibornero de Ciuntréñigo, equipo navarro que arrancara un empate a dos goles en San Pedro. Las huestes del Vilalonga, nada acostumbradas a hoteles y viajes tan largos, claudicaron en Navarra por 4-0.
En la temporada 87-88 el equipo logra el ascenso a Tercera División, y en 1995 juega la liguilla de ascenso a Segunda B, un ascenso que dio mucho que hablar puesto que, de haberlo conseguido, la sociedad no podría hacer frente a los gastos que supondría a militar en esa categoría. A estos habría que sumar numerosos títulos conseguidos por un equipo que a partir de 29 de junio será de oro.